خودروهای دهه‌ی ۴۰ و ۵۰ میلادی، بدنه‌ی بزرگ و زیبا و تزئینات فراوانِ کروم داشتند و هزینه‌ی نگهداری آن‌ها بسیار پایین بود. یکی از محبوب‌ترین این خودروها، فولکس‌واگن بیتل ملقب به خودروی مردمی بود که در آغاز جنگ‌ جهانی دوم عرضه شد. بیتل با داشتن ویژگی‌هایی چون سادگی، فضای کافی و مصرف سوخت پایین ،تا پایان عمرش نزدیک به ۲۲ میلیون دستگاه فروش داشت.

پس از عرضه‌ی نسل‌های ناموفق از این خودروی دوست‌داشتنی، در سال ۲۰۱۶ نسخه‌ی محدودِ ویژه‌ای موسوم به بیتل کلاسیک در استرالیا عرضه شد. این نسخه با هدف یادآوری سادگی نسل اول بیتل، هیچ آپشنی ارائه نمی‌داد. در این مقاله، این دو نسل مختلف از فولکس‌واگن بیتل را در مقابل هم قرار می‌دهیم.

بیتل مدل ۱۹۶۵

بیتل قدیمی با قیمت ۱۷۰۰ دلار و پیشرانه‌ی ۱۲۰۰ سی‌سی، ۳۰ اسب بخار قدرت و ۷۰ نیوتن‌متر گشتاور ارائه می‌داد. پیشرانه‌ی هواخنک آن در عقب نصب شده بود که بنابراین، نیازی به رادیاتور نداشت. از آنجایی که در سال ۱۹۶۵ امنیت جزو اولویت‌های اصلی محسوب نمی‌شد، خبری از کمربند ایمنی، کیسه‌ی هوا یا هر ویژگی ایمنی و هوشمند امروزی در آن نبود؛ حتی رادیو جزو آپشن‌های بیتل بود.

ولی تزئینات کروم بیتل، اصلا کم نبود؛ سپرهای جلو و عقب، آینه‌ها، پوشش دورِ چراغ‌ها، قالپاق‌ها، دستگیره‌های درب و ... همه از کروم بودند. درب کاپوت را هم نباید فراموش کرد که در واقع طرح آن، الهام گرفته‌شده از بال‌های سوسک (بیتل) است. به دلیل وجود مخزن سوخت و چرخ یدکی در کاپوت، فضای بار فقط به‌اندازه‌ی چند کیف کوچک بود؛ البته در صندلی عقب می‌توان یک چمدان را جای داد. صندلی‌های فنری جلو با طرح ارتفاع کم، به‌گونه‌ای بودند که شانه‌های دو سرنشین جلو همیشه به هم برخورد می‌کردند. فضای صندلی‌های عقب برای بزرگ‌سال کافی نبود ولی برای کودک مناسب بود.

سرعت بیتل به معنای واقعی کلمه پایین بود و در سرعت بالای ۹۰ کیلومتر بر ساعت، سر و صدای زیادِ پیشرانه را باید تحمل کرد؛ ولی رانندگی در شهر و با سرعت پایین، مشکلی برای بیتل ایجاد نمی‌کرد. به هر حال بیتل به خاطر سرعت و قدرت محبوب نبود. با اینکه سیستم فرمان هیدرولیک نبود؛ ولی به دلیل وزن بیشتر محور عقب، فرمان سبک بود.

جعبه‌دنده چهار سرعته دستی، نسبت دنده‌های نزدیکی داشت که حتی بعضاً توصیه می‌شد باید با دنده دو شروع به حرکت کرد. در آن زمان نسبتِ دنده‌ی پایین، برای کشش و بکسل کردن مناسب بود؛ ولی با وجود ترمز‌های کاسه‌ای مشکلاتی هم وجود داشت.

بیتل مدل ۲۰۱۷

بیتل کلاسیک ۲۰۱۷ با داشتن قیمت ۳۶ هزار و ۹۹۰ دلار کمی گران به نظر می‌رسد؛ ولی با در نظر گرفتن تولید فقط ۵۳ دستگاه از آن، می‌توان به‌عنوان یک خودروی کلکسیونی آینده به آن نگاه کرد. عدد ۵۳ به بیتل مسابقه‌ای معروف، هربی اشاره نمی‌کند؛ بلکه نمایانگر سالی است که اولین بیتل به استرالیا وارد شد.

در این نسخه، طراحی زنانه بیتل سال ۲۰۰۰ از بین رفته و بیشتر به طرح بیتل قدیمی متمایل شده است. از دیگر تشابهات این نسخه با بیتل اصلی می‌توان به قالپاق‌های کروم، آینه‌بغل‌های کروم، تزئینات بدنه و نشان فولکس‌واگن روی صندوق‌عقب اشاره کرد. بزرگ‌ترین تغییر این نسخه، قرار گرفتن پیشرانه در جلو و همچنین اضافه شدنِ رادیاتور است که با وجود پیشرانه‌ی ۱.۴ لیتری توربوشارژ بیتل کلاسیک ۲۰۱۷، ۱۶۰ اسب بخار قدرت و ۲۴۰ نیوتن‌متر گشتاور در اختیار قرار می‌دهد.

بیتل کلاسیک ۲۰۱۷ با داشتنِ ترمزهای ABS و دیسکی، حسگرهای محیطی و دوربین عقب، از بیتل قدیمی بسیار ایمن‌تر است. فضای صندوق‌عقب ۳۱۰ لیتر است که با خواباندن صندلی‌های عقب، به ۹۰۵ لیتر افزایش پیدا می‌کند. با فشردن دکمه‌ی استارت، پس از دو ثانیه خودرو روشن می‌شود که البته خبری از صدای معروف استارت بیتل در آن نیست.

بیتل کلاسیک ۲۰۱۷، خودروی سریعی نیست ولی شتاب اولیه‌ی قابل قبولی دارد. با فعال کردن حالت رانندگی اسپرت، حالت بیتل هربی فعال می‌شود! در حال اسپرت، تعویض دنده‌ها سریع‌تر است؛ به‌طوری‌ که به صندلی میخکوب می‌شوید و باید به حالت نرمال برگردید یا از پدال‌های کنار فرمان برای تعویض دنده استفاده کنید. پیشرانه‌ی بنزینی بیتل یا جعبه‌دنده‌ی خودکار هفت‌سرعته DSG همراه شده که در هنگام رانندگی ترافیک کُند است؛ ولی تعویض دنده‌ها را به نرمی انجام می‌دهد.

پس از رانندگی با بیتل، می‌توان درک کرد که چرا این خودرو در آن زمان محبوب بوده است. مسلماً هر کسی که بیتل مدل ۱۹۶۵ را می‌بیند، اولین عکس‌العملش یک لبخند خواهد بود. بیتل کلاسیک ۲۰۱۷، نزدیک‌ترین حس رانندگی به بیتل ۱۹۶۵ همراه با ایمنی است.